Friday, January 21, 2011 | By: Писарко


Во една од неговите книги има напишано дел кој ми остави голем впечаток. Неколку силно склопени реченици во служба на голема вистина.


Во животот се среќаваме со луѓе што ќе не предадат. Се среќаваме со такви луѓе и ситуации за да ја научиме лекцијата која треба да ја научиме. Никогаш не добиваме повеќе од што може да поднесеме. Тоа што го добиваш е токму тоа што ти треба, иако во моментот не можеш да го видиш. Ние сме токму онаму каде што треба да бидеме.
Единствениот проблем е што колку повеќе и се спротиставуваме на таа лекција толку повеќе ќе ни се враќа посилна и поинтензивна болката.
Она што ќе го прифатиш на крајот ќе го надминеше.

Животот е благ баланс помеѓу тоа да се прави работите да се случат и да се остават да се случат. Кога ќе го направиш најдоброто што можеш откажи се од своите намери и остави судбината да го направи своето. А што и да дојде прифати го, според грубата скица за твојот живот што ја има ти го дава она што најмногу ти треба.


Wednesday, January 19, 2011 | By: Писарко


Нов изум на нашето општество е генијалниот прашак за перење мозок. Со својата едноставна формула на користење ви овозможува да заштедите време за сопствено размислување. Фантастично!

Налетувам на една емисија во живо од типот на отворено студио, кое реално толку е затворено што не дај Боже да посакаш да влезеш. Гостуваат некои наши политичари секако од двете страни и еден демек неутрален водител. Водителот го поставува првото прашање и веднаш се почнува со тензија и врева. Не се разбира никој што зборува, само се слушаат зборовите демократија, транзиција, реформи, интеграција. За овие 20 години не разбрав што им значат, зошто во книгите дефиницијата за нив е друга. Водителот со крајни маки ги смирува борците за  слобода на говорот и кажува дека за ова чуствително прашање страните не можат да се спогодат и го поставува следното. Е, на следното беше поинтересно. Почнаа да паѓаат интелектуални навреди од типот фашисти, комуњари, за на крај да завршат со тоа:
-Не разговарам бе со вакви како тебе , јас за тебе сум газоза! 
Водителот и тука изведе мудар заклучок, кажа дека страните немаат доволно аргументи и ќе премине на следното прашање. Следно трик прашање се базира на тоа кога ќе заврши оваа транзиција? Одговор нема, господата кутлурно си даваат предност.
-Повелете вие, па јас.
-Не, не вие прво, ви давам предност.
Тука завршува дебатата и водителот ни посакува пријатна вечер и до следно видување. Пу,пу, скраја да е да следам такви бурни, корисни нешта. Иронијата да биде поголема истиот тип на средби се прераскажани на 10 страни во весник, се гледаат на сите вести во сите термини. Ако само еден ден ги изгледаш сите, мозокот ќе ти се испере на вриење.
Ние си имаме и stand up комедија на Собраниски канал. Толку транспаренти нема ни на утакмица. Уште поинтересно е кога камерата снима цел ден празни столчиња, тогаш се носат најдобрите одлуки.  Корисен е за оние со низок притисок. Презаситени од едноличната македонска маса што ни ја сервираат веќе ни притисок се крева ни бутур. А тоа е и најлошото на што може да го доведете својот народ. Апатија кон политиката, недоверба кон своите претставници и наметнување на став дека треба да живееме со мотото спаси гз, пакувај куферите”.
Перењево мозок не е нов феномен од секогаш бил и ќе биде, но кај нас е на завидно ниво. Кај нас не ти треба многу да се прославиш и бидеш дел од естрадата, политичката елита, шоу бизнисот, дел од нешто со некој.
Вредностите ги немаме но, маските ни се на цена.
Ние сме таков народ, тоа ни е во гените. Ако погледнеме кон историјата срам да те фати. Сите македонски револуционери биле предадени од својот народ, од своите луѓе.
Перење мозок би бил и текстов ако упорно правам пена окулу фактот дека ние сме овци и не водат. Има и луѓе кои вредат, без маски, кои се борат и живеат за многу повеќе од горе споменатото мото. Ги имаме и таквите кои се ретки и се губат некаде во толпата. Со тек на време и тие повлекуваат некој со себе или нив ги претопуваат.

Ако е за подобро утре и во центрифуга би влегла. Ако се успее со тоа перење мозок да се разбуди свест кај луѓето дека времето поминува, ништо не се менува а ние остануваме ораничени клонови би било совршено. Треба да се исчистиме од сите лоши навики кои ги имаме прво кон себе и другите.  Општеството го сочинуваат поединци,ние.

Нешто е труло во државата Македонија(Рециклирачот).


Sunday, January 16, 2011 | By: Писарко


Си беше еднаш еден човек кој живееше во еден монденски град. Градот нудеше најразлични можности, шанси и прилики, но човекот за кого е приказнава не правеше ништо. Живееше со некоја филозофија дека ако требало да се случи ќе се случи, ако било пишано ќе дојде самото и сите од тој ред реченици.
Но, не беше од секогаш таков. Еднаш беше лудо заљубен во една девојка. Еднаш навистина чувствуваше и беше жив. Не му беше криво што ја изгуби таа девојка, зошто сакаше да го искуси светот и она што може да го добие. Единствено му беше жал што не ја запозна 10 години подоцна. Сепак, тој живееше со мислата ако требало да биде ќе бидат заедно повторно, знаете судбината го прави своето.
Некогаш имаше и сон. Работеше за тој сон, се надеваше, го замислуваше денот со преполната концертна сала. Веруваше во него и  беше жив.Некогаш имаше цел неговиот живот и тоа  и  даваше смисла на секоја секунда која ја поминуваше тука. Но, тоа беше некогаш. Почна да ги губи залудно своите денови во некои работи кои го одалечија од она што го сака. Секогаш во распоредот му беше од  утре, секогаш од утре почнуваше со промените. А тоа утре како и секое утре никогаш не доаѓаше.
Деновите се претворија во недели, неделите се слеаа во месеци а месеците во години.
Еден ден во правењето ништо го прекина телефонот. Со крајни маки го крена телефонот од што беше зафатен.
Од другата страна на слушалката беше позитивниот глас на неговиот пријател за кој мислеше дека имал таква среќна ѕвезда, и пишано му било да биде успешен, среќен и задоволен. Не го сакаше баш поради тоа. Како и да е, повторно по кој знае кој пат одби да се видат.
-Ај утре може?
Пријателот го слушаше тоа утре толку пати што знаеше дека е лага. Па продолжи да инсистира да се видат дента. Не знам како му успеа да го убеди да дојде на договореното место.(Понекогаш, судбината навистина го прави клучниот пресврт...но само ако и дозволиш).
И така, се сретнаа ни помалку ни повеќе туку на гробишта.
Зачуден од идејата на својот пријател го праша
-Што бараме тука?
-Оди ти само по мене, ќе видиш.
Со секој чекор стануваше се повеќе збунет и зачуден. Не можеше да сфати што бараат тука.
-Да не умрел некој? Го праша подзастанувајќи неколку чекори зад него.
Да не се случило нешто?
Пријателот мирно продолжи да чекори по патеката не обрнувајќи внимание на неговите прашања.
-Само продолжи да одиш ќе ти станае јасно наскоро.
На крајот од патеката имаше еден свежо ископан гроб со неколку цвеќиња и венец на него.
Кога стигнаа до него, пријателот тивко изусти
-Стигнавме. Ја спушти главата и гледаше во гробот.
Остана до него збунет и молчеше одредено време додека пробуваше да си ги разјасни мислите.
-А пријателе, чив е овој гроб?
Пријателот го крена погледот кон него и повторно го спушти.
-Твој е.
Погледот му стана стаклен од она што го слушна, а еден не дефиниран имплус на  емоција му проструи низ телото.
-Па, како мој, јас сум сеуште жив?
-Не пријателе, ти одамна си мртов. Единствено што те дели од овој гроб е да легнеш во него. Од тебе остана уште тоа.
Настапи најболната и најдлабоката тишина.
Стоеа над гробот и пријателот  се сврте кон него и го праша
-Дали судбината е виновна за ова?
-Лесно ти е тебе да ми проповедаш лекции како да се борам и да се менувам, зошто ми го правиш ова?
-Ти не беше со мене да ги видиш моите борби, но јас го гледам твојот погреб затоа сакам да ти помогнам. Никој од нас не е поштеден, сите поминуваме низ истото со таа разлика што одбираш што ќе извлечеш од таа болка. Никој не останал поштеден од загуба, но многу од тоа излегле поголеми.
Кога стоиш над твојот гроб како сега, сеуште ли мислиш дека си направил се  и имаш време да ја чекаш судбината да ти тропне на врата? Сеуште ли мислиш дека ти било пишано да живееш како што живееше и да завршиш вака? Има ли некој  за кој би сакал да живееш барем уште еден ден, нешто да почувстуваш, нешто да искусиш?
Човекот остана нем и не кажа ни збор. Од неговите очи почнаа да течат солзи и клекна на колена пред својот гроб. Со кренати раце над своето лице го испушти најтешкиот крик. Пријателот не кажа ни збор. Го остави така, знаеше дека тоа мора да го помине сам и сам да се дигне. Плачењето се намалуваше и конечно стивна.
Стана од земјата и се исправи до својот пријател гушкајќи го мило како никогаш пред тоа.

-Ајде да си одиме пријателе. Овој човек умре а јас имам живот за живеење.

Monday, January 3, 2011 | By: Писарко


Бидејќи последниот текст беше последен како и претставата "Певај Брате" еве го веќе и следниот. Иако мислев дека после новогодишната демек еуфорија ќе ме инспирира токму тоа сфатив дека од неа не остана ни траг. Јас сум од оној тип на луѓе критичари што се возможно го ставаат во некаков пишан контекст. За мое изненадување оваа година ништо од ова што се случуваше не ми побуди  апсолутно ништо. А тоа е страшно. Да не изедам јас бурек за гужвата, за истурените пијачки врз мене, за однесувањето како да нема утре, или како да сме на одмор во Скопје е малку  чудно. Дали дека и јас повеќе наликувам на својата критика или поради фактот што на годините не им се интересни овие општествени феномени, единствено што имам да кажам е : Среќна Нова Година на сите, ви посакувам здравје, среќа и љубов па, за другото ќе се снајдеме.

 И кога тоа не беше инспирацијата за текстот беше нешто друго. Налетувам на една статија  на која со огромни букви пишува:
ЛУЃЕТО ШТО ПИШУВААТ СЕ ДЕПРЕСИВНИ.
Единствено што фалеше беше декор од аларм, очи да ти истера. Почнувам да ја читам, и уште на почетокот сфаќам дека ако на американец не му текне таква анкета нема на кој. Луѓево на Мекдоналас спровеле анкета на неколку илјади писатели и дошле до заклучок дека сите тие се во  некаква депресија. Среќа во несреќа е што кој повеќе кој помалку. Не знам дали во нивните резултати има објаснување за тоа што подразбираат под депресија, кој и зошто е депресивен, но за нашиве македонски новинари образолжението е квантна физика. Никогаш го нема или и тоа што го има е трач.
Како недостаток на него почнав со своја анализа. Убедена нека митот за писателите како депресивни, мрачни луѓе со вечна недокажаност и желба да бидат сфатени е само измислен, се обидов тоа со примери да си го потврдам. Пробав да се сетам на сите луѓе што некогаш сум ги запознала кои пишуваат. За секој од нив имам различна слика и претстава. Дел од нив се толку весели да човек се зачуди како такви тешки зборови излегуваат од нив. Другиот дел се константно замислени, во вечна анализа на себе, општеството, и ретко кога можете да ги видите опуштени. Има и друг дел, некоја симбиоза од двете. Оние кои се борат да одржат рамнотежа помеѓу својот секојдневен лик и писателот во себе. А тоа е истата онаа група која пишува најлесно.
Најлесно допираат до читателите и оние кои имаат повеќе пцовки од епитети. Исите оние кои не можете да ги наречете уметници од проста причина што ви звучат како да се слушате сами себе.
Едно морам да признаам, сите поети имаат некоја огромна тежина на хартија. Лошо е што генерализирам иако секогаш има исклучок, но, навистина до сега не сум сретнала лесна песна. Со исклучок на "Касни порасни" и оние од нејзиниот ред.
Ако тргнам од фактот дека и Рацин со крв ги потпишуваше своите,  до песните на светските веле мајстори во нив секогаш едно нешто тежи.
Тоа е платонската љубов, чувството  на отфрленост од другите, вечната недокажаност и некоја константна болка што им провејува низ римите.
Сеуште добро се сеќавам на средбата со еден поет кој ми ги понуди неговите песни да ги прочитам. Му реков дека во песни и не се разбирам и мојата критика нема значење.
Од кога ги прочитав, насмеаниот лик пред мене ми изгледаше сосема поразличен. Неговата тежина на тие неколку строфи ми изгледаше огромна. Не сакав да прашувам за деталите повеќе од јасно беше што го мачи човекот.

И добро ајде, нека бидат депресивни луѓето што пишуваат. Но,јас верувам дека секој може да пишува а тоа би значело дека сите сме константно депресивни. Тргнувајќи од себе, она што ме натерало да пишувам е фактот што не зборувам за она што го чувстувам. Годините и времето го направија своето па го омекнаа делот кој одбиваше да зборува за она што ме мачеше. Како и да е, токму тој дел напиша многу приказни а имагинацијата и креативноста само ја обликуваа.
Верувам дека секој од нас има нешто да каже. Верувам дека секој живот и секој настан, искуство е вредно да остане запишано како доказ дека некогаш воопшто се случило. Спомените умираат со човекот чиви се, но запишани никогаш не можат да умрат. Секој пат кога некој ќе се наврати на нив оживуваат повторно и повторно.
Затоа денес се поголем е бројот на луѓе кои пишуваат свои биографии, книги, колумни. Се поголем е бројот на луѓе кои револтот кон ова раздрмано општество го искажува во пишана форма без разлика како прикажана. Прашањето во врска со пишувањето е сведено на умешноста да го напишете она што  е во вас, во умешноста да го доловите и пред се во љубовта кон своите зборови. А тоа секој го може ако сака да го направи. Секако дека генијалните писатели кои останале запишани во времето имале нешто повеќе, но затоа тие се едни и останале вредни за почит.

Во суштина најдобрите уметнички дела не се напишани од радост. Во најлошите денови секој уметник го прави своето ремек дел. Разочарувањето во своите верувања ги натерало да прогледаат и да ѕирнат во вистината за светот и нашето постоење. И тој еден краток поглед ги напишал најдобрите книги, се нацртале најдобрите слики, се отсвириле најдобрите ноти. И тоа не е депресивност. Тоа е разликата помеѓу уметниците и обичните луѓе. Тие умеат од својата болка да направат ремек дела. Од она што било започнато со лошо на крајот да добие восхит.

А секој во својот живот бил разочаран, го заболело нешто или пак имал нешто неостварено. Секој се почувстувал отфрлено, несфатено или недокажано. Ако некој што го признава тоа е депресивен или премногу сериозен тогаш оној што слуша има поголем проблем.
Умешноста не е да се остане лабав секогаш. Умешноста е да бидеш уметник на својот живот. Да излегуваш од битките во добивка и кога губиш. А тоа они и го прават.
Сакам да верувам дека сум уметник и дека перото на својата судбина е во моите раце. Ако нивната депресија е вредна за вечноста тогаш, јас сум уметник и верувам во чуда!