Tuesday, March 15, 2011 | By: Писарко


Типичен скопски сељак е  многу напнат на прашањево. Синдромот на патење на велемајсторите од скопскиот асфалт е содржан во зборот провинција. Слично на сифилис, болест која слатко се добива и трагично завршува, типичниот скопски сељак ја шири пропагандата за неговата плава крв. Опкружен со голи девојки и дијалекти како обидинетото кралство на Бенетон, спремен е да доплати за скопски акцент. И кога веќе е очигледно дека некој плаќа, чисто колку да прашам, каде им е фраеризмот на овие момчиња кои наводно ги избегнуваат локалните забави? Го нема. Изумре заедно со ерата на Ник Слотер и неуспешниот абортус на кошулите на Гоце Арнаудов. Тоа е исто како изумирањето на дамите од минатиот век и реинкарнација во дами на тротоарот или дами кешоловци или дами после забава сеедно. Најстарата и најлесната професија  е токму тоа. Најлесно е да ја прошеташ својата задна ложа гола или полугола за некоја цена, а цената да ја облечеш тешко дека ќе ја исплатиш. А искрено, добри увозни парчиња се изгубија под сјајот на диско топките во прегратките на наводните функционери. Но, што е тука е. Дипломата на мама на темава и ја обезбедила школата вредна милион долари.

Последниве години имаме држава и главен град...толку.Од толку што го форсираме Скопје ги збунивме и грците. Сиротите се испобунија и  мислат дека Македонија е еднаква на Скопје. Во знак на поддршка на нашата тенденција да бидеме сите Скопје, не нарекоа Скопјанос и едноставно нема лутиш.
 Ние сме толку заостанати што за во Охрид мислиме дека ни треба виза. Може не ни треба виза ама лажица ќе заврши работа. Ние не може да ги прифатиме луѓето тука, а не па во Европа. Да бе, јас да бидам под исто  државјанство со некој провинцијалец од Минхен, не дај боже Милано или евентуално Кан. Ама некако не звучи исто. Епа не звучи, зошто и Скопје не е метроплола а и Вардар не е море.
Многу е битно кога ќе ви го прават муабетот во чаршија да кажат-во Скопје седи. А Селјаковац е она место блиску Скопје кое има предиспозиции да биде дел од градот. Со овој тренд за некоја година Скопје ќе биде до Велес. Тоа е тој сељак во секој од нас. Напатени за што ќе кажат луѓето.
И шират муабети дека биле ограничени. Па да де, не се широкоградни како Скопјаниве  за кои провинција е се што не е Центар.
И се  е тоа нормално. Помали места, па ви го знаат фамилијарното стебло 6 колена назад со посебна биографија за секој од нив, плус со примеси на корзо муабет. Ако не ја знаете приказната за вашите слободно прашајте. Ќе ви кажат и што било и што не било со акцент на не било. А како да не е така, кога комшијата е повеќе кај тебе во двор од неговиот. Ако не ти седи дома, тогаш сигурно те гледа низ прозор.
-All eyes on you комши!
Затоа во Скопје си изградивме згради, па процесот на евиденција го тргнавме од улиците и културно го изведуваме пред врата. Ако те интересира нешто, само постои пред бројот на врата која те интересира и тоа е тоа. Чиста работа бон-тон манири.
Aко сме кај јазикот кој на каков дијалект зборува, јас имам да кажам дека општа неписменост владее кај нас. ОД СЕКАД, ПОШО ЈАС СУМ ОД СКОПЈЕ, ПЕЕР НЕ МОЖАМ А ДА НЕ ВИКАМ ТИ ИБАМ И СЛИЧНО. На ништо не личи нашево зборување.Нема смисла да не се зборува македонски. Недоразбирање е страшна работа која може трагично да заврши. Така на пример.улапаме вујковец”(што во превод значи ме касна комарец)може да предизвика страшни заблуди. Тоа е исто со српскиот феномен во Македонија. Тука се по 20 години и за некое чудо сеуште не зборуваат македонски,си го тераат своето. Упорни причаат ли причаат мислат универзален им е јазикот. А може  нас да не трујат со нивната  Гранд музика. Уште пострашни се македонските несудени срби кои наводно се од Србија со нагласок на Белград.
Дома кој на каков јазик ќе зборува тоа  е негово,исто како  ќе зборува кога ќе излезе. Ама на јавни места во смисла на факултет е не можам да барам превод. На ништо не личи професори  да зборуваат на дијалект. Официјален јазик е македонскиот литературен и тука нема пошо,зошо, пеер, куде, ебаго, кабадаја,френки,матуфа,љуткава и слично.

 Смислата на зборот провинција и митот  што кружи со него го создадоа истите сељаци како и овие што го употребуваат. Ги праќаат на 9 месечен одмор во Скопје и нормално е да се однесуваат како индијанци. Знаете како иде пакетот. Стан, кола, приватен факултет, афтери мафтери чуда и врагови. Па, кога ќе се обединат со истомислениците од тука...ооо па каква е таа драма. Избрусени светат како дијаманти во бижутерија. Оној непребол стил на наводна бизнис деловност, празен поглед и благотелешка насмевка. Да ве завее патот до местата кои се погодни после 4 до времето таман за тазе бурек има да видите луѓе на кои не сте се надевале. Е тогаш нема да слушнете што правиш, уште помалку па кај си, зошто очигледно дека ќе се срамат да се поздрават.Тоа се истите луѓе што последен пат сте ги виделе во читална и ви проповедале за економската криза, глобалното затоплување и нуклеарна физика. По некоја случајност истите тие принципиелни типови во тие вечери држат за рака се што некогаш наводно пред вас плукнале. Во уличната психологија овој комплекс е познат под терминот п****патија. Правилото е едноставно- сељакот е секогаш погласен од човекот и проклет да е.

Не измисливме ние топла вода за миграцијата и зошто се случува. Секој сака да напредува и сака да успее во животот. Разликата помеѓу човекот и сељакот е тоа што сељакот има вишок на форма и недостаток на содржина. Содржината не е еднаква на местото од каде потекнуваш колку што е битно како си скован. Може да има статус на принц а да е тежок сељак и ограничена глуперда. Манирите се учат но не се учи големината на човекот. Тоа е нешто кое го имаш или едноставно го немаш.

Во ова вртоглаво време најтешко е да најдеш граѓанин во град и селанец во село.




Sunday, March 6, 2011 | By: Писарко


Текстов би го започнала со две реченици.
Прости им,твојата големина не е во нивната ситна душаи Твојата слобода е во твоето простување”.

Луѓето обично прашуваат зошто на некого да му простат? А јас имам да прашам како да се прости?
Одговорот на тоа зошто некому да му  простиме, е многу поедноставен од тоа како да го направиме  истото.
Простуваме од причина зошто сакаме да ги оставиме тие луѓе зад нас, од причина што си простуваме на себе за она што сме го направиле, зошто во тој момент тогаш тоа било единственото што сме го знаеле и умелее. 
Простуваме зошто сакаме да вратиме некого во нашиот живот, простуваме зошто сакаме да се ослободиме од гневот, бесот и желбата за одмазда кои одат заедно. Простуваме но не и забораваме. А и не треба да забораваме. Не треба да заборавите некогаш некој што бил способен да направи, тие работи се невозможни да се заборават.
Ако се горчливи да ги голтнете тогаш тоа е доволно за да плукнете на се што оди со нив. Заборавањето значи бришење на ликовите и настаните како никогаш и да не се случиле. Тоа во превод би значело да ги избришете своето постоење.  Треба да се сака своето искуство исто како што ја сакаме својата иднина. Поедноставно е да го прифатиш она што ти се случило и да продолжиш напред. Јас имам да прашам како?!
Како да им простиме на оние кои не повредиле, разочарале, или како тие да ни простат на нас. Одмаздата го полни егото но не и празнината ниту пак менува нешто во она што се случило. Помага само во оној момент кога враќате на луѓе кои тоа го заслужиле. Чисто колку да ги потсетите дека вие не сте тука поради нив, ниту пак дека тие се најдобри, посебни, и дека вие и без нив живеете. Едноставно да им го разбиете од глава она што наокулу го прават. Тоа нема да смени ништо во однос на она што ви направиле  но, ќе направи истата таа личност да се размисли  за следниот пат.
И да не вратиме, животот ги враќа работите и ги реди совршено, само малку посурово за оние кои некаде си го заборавиле осетот. Она што го правиме е она што ни се враќа, она што го даваме е она што ни го даваат. Ако некој нема трпение да чека да го види овој момент тогаш слободно нека го направи она што мисли дека ќе му помогне да се ослободи од негативната енергија...Но, најдобрата одмазда е правилно да живеете.
Нема побезначајни работи од преболените-Даниел Краљевски.

Кога со истите тие луѓе по неколку години ќе се сретнете, вашиот пребол ќе биде нивната казна, а тогаш ставете насмевка   и продолжете по улицата. До моментот додека не го пуштите она што ве повредило, тапкате во место. А тоа е многу полошо од она што некој друг ви го направил. Ако тие луѓе не се вредни да бидат со вас, простете им и ослободете се самите од последното нешто што ве врзува за нив.  Простуваме за да може повторно да веруваме во она што ни го уништиле.

Сите грешиме. Помалку или повеќе ги повредуваме луѓето окулу нас. Помалку или повеќе тие ни простуваат. Ни враќаат и ни се одмаздуваат. Дел од нив заминуваат и веќе никогаш не се враќаат.
И тука лежи целата поента ако можам да ја наречам. Да знаете каде е границата помеѓу она што може да ви го простат и она што никогаш нема да ви биде простено? Кога грешите која е цената по која некогаш би го вратиле истото. Понекогаш успеваме да ја видиме линијата но скоро секогаш ја преминуваме. За секој од нас е различна но важно секој ја има.

И што би рекла после се за простувањето....Ништо.
Тука нема правила и нема формули. Секој знае што е она што му треба и што е она што го прави среќен. До нив доаѓаме на различен начин со различна перцепција. Единствено што треба да запамтиме е дека не секогаш може да се коцкаме со она што го имаме.
Коцкањето е сигурен начин на добивање ништо од нешто”.