Saturday, April 23, 2011 | By: Писарко


Добрата работа оваа година е што Велигден се погоди викенд пред 1-ви мај, и уште подобро што се погодија еден после друг. Тоа е таман време за да заборавиме дека сме на факултет, на работа, и да ги споиме празниците со летниот одмор. А како и да не заборавиме кога имаме празници за сите суптилни нешта, како празник на кокичето, празник на дрвото, дури понекогаш празник е и понеделник, како ден со кој почнува неделата.

Ако ги оставиме на страна верувањата и мислењата за религијата има нешто што се случува последниве години и мене не ми е јасно. Не знам дали е нешто или нешта, ама е очигледно и кулминира.
Велигден се претвори во панаѓур, исто како што стана сите масовни собирања. Добија облик на разуздана дива орда и не знам дали планира да се промени. Индијанците го заменија местото на луѓето за кои нештата имаат некакво значење и знаат зошто се некаде.
Конкретно за Велигден, единствената разлика со панаѓур е што не се врти Лесковачки роштиљ пред Соборна. Уште тоа ни остана како разлика. Вечерта пред големиот христинјански празник наликува на се само не на вечер каде што наводните верниците го прославуваат воскреснувањето. Одамна мирисот на запален темјан е заменет со мирис на пиво, вино и одамна почитувањето кон обредите кои се изведуваат се заменети со диско перфоманси. Булеварот пред црквата наликува на голем подиум со широк спектар на шанк можности. Совршена можност да се разбие градската монотонија, само на погрешно место во погрешно време. Мене не ми е ни јасно зошто имаат фетиш да маваат со јајца. Може ми е јасно ако се види можноста да се биде на малите екрани, во живо во ударно време-breaking news.
Луѓето кои веруваат а пред се ја почитуваат својата религија, се откажаа од одењето пред Соборниот храм од оправдани причини и им го препуштија панаѓурот на луѓето кои чекаат повод за да урлаат. Традицијата и обичајот кој се пренесува за начинот како се празнуваат овие денови е изгубен во неколку саати и ја руши големата слика. Помалите цркви кои не се извикани го држат сеуште тој дух и ќе биде така се додека дивата орда не се пренасочи во тој правец. Не сум верски фанатик, поборник сум за рушење на ропството од сопствените мисли но, има нешто што страшно ме иритира во нашето општество а тоа е исмејувањето на се и секого. Тоа ми е примерот со постењето, со протнувањето под маса за кое и таму се оди преку ред ако врска ти е попот. Пример за тоа ми се новогодишните пијанства за Велигден и исмејувањето на луѓето кои се молат во црква. Ако некој не разбира што е постење и зошто се пости или што значи одење во црква, подобро да остане на страна од тоа да прави нешто само поради тоа што сите го прават. Многу е едноставно веруваш или не веруваш, сакаш или не сакаш.

Никој на никого не може да му наметне да верува или да не верува во нешто. На крајот, и црквата е политилизирана инстируција која работела и работи на принцип на пари. Ако некој реши да се поклонува пред крст, икона, џамија, буда и што не, тоа  е негова лична работа. Како ќе верува и што ке прави за да го покаже своето верување и исто негова работа. Она што не разбирам е непочитувањето на изборот и наметнување на некое општо конзерва сфаќање. Ние не сме апостоли да шириме нова религија но сме нови кои шират лоша верба. Човекот мора да верува во нешто, ако нема во што тогаш ќе го измисли. Духот го држи верувањето без разлика што е тоа. Човек кој не верува во ништо едноставно внатре е промаја.

Среќни Велигденски празници им посакувам на сите христијани!

шифра-Мимоза и Џокси



Monday, April 11, 2011 | By: Писарко


После успешното преживување на декемвриската романтика редно беше да се свирка во пролет. После текстот со напад на Сељаковац и теорија за п****патијата во нашето општество редно беше да напишам нешто кое нема да биде erga omnes. Наводно нешто во помек стил и во обид да останам озбилна.
Ова со свиркањето и пролетта излезе цела симфонија.  И мило ми  е што е така, од проста причина што ниедна рационална мисла не ме водела кон тоа и уште помило ми  е што по не знам кој пат се докажа дека не може да се  контролираат случувањата во нашиот  живот...Проклет Марфи.
А сите патиме по истото. Да може да владееме со ситуацијата, со луѓето, да го планираме текот на нештата во некои временски рокови и настани. Но, понекогаш ако не скоро и секогаш, нешто се случува и се тоа добива друга насока. И токму таа друга насока која ги дрма нашите добро научени лекции за "како треба да биде" а никогаш како би сакалe да биде, е она што прави да се чувствуваме живи. Ние  може не ги памтиме деновите но добро се сеќаваме на одредени моменти. Моменти кои не купиле и луѓе кои направиле да не ги заборавиме. Нешто што го храни секој од нас и дава енергија доволна и за цел живот понекогаш.  Драгите настани ги чуваме спакувани во кутии и ги држиме подалеку од главата, од страв дека може да ги изгубиме. А стравот е најголемата човекова мана. Кога ќе размислам се се базира на него. Глумењето, маските, лагите, опкружувањето со многу луѓе, лутањето од едно кон друго нешто и на крајот празнината со која денес скоро сите легнуваат. Кариерата ни славата не може да се гушнат навечер. Во ова вртоглаво време најтешко е да најдеш некој кој ќе може да те види  позади сите лица. Да можеш да најдеш човек меѓу луѓе.
-I see you што би рекле на Аватар.

И кога ќе ве видат или уште подобро кога ќе се видите, проклето посакувате да имате копче пауза и да остане така. Ама не останува. Тие мора да се носат низ секојдневието да се менуваат, надградуваат, или исчезнат. А кога ќе треба такво нешто да го сместите во нормалното функционирање сфаќате дека луѓето не разбираат а вие уште помалку сакате да им кажете. Се обидувате да најдете зборови ама останувате без нив при секој обид да дадете дефиниција за нешто што не се ограничува. И кога сте нашле нешто што сте барале, сте виделе нешто што сте сакале да видите тогаш по некое непишано правило ве фаќа страв ама од сами себе. Страв ви е од причина што ни сами не се знаете доволно за да може да ве запознае друг. Повеќе се плашите од своите зборови од зборовите на другите, зошто не знаете дали ќе останете доследни на нив. И кога веќе нештата се тука оставете ги да бидат. Без конторла и без планирање. Кога веќе се случуваат сигурно имаат причина.

И што би рекла уште за крај. Би рекла дека умешност е да го видиш човекот позади маската. Зошто реално никој не е толку јак колку што изгледа. Денес кога сите се јаки јебо типови, happy single девојки со луди проводи во стилот на песната "Мешај мала" и што ти знам таму, другарства кои траат до мигот додека не станеш од масата, време е да се измерат нештата до каде водат. Односно кој што бара и по која цена. Која е цената која ја става на своето време и што е она што го исполнува внатре. За надвор ги има многу...
На овој град му фали креативност и му фали откривање, ама не на газиња тоа се изнагледавме. Страшно е досадно во диско да ти поминува некој напред назад во стил како да очекува дека ќе го прашаш каде оди, а во женска верзија  е уште полоша ситуацијата, те гази со штикла и како  капак на се  да глуми ладна или евентуално да те фати промаја од трепкање. Може не е Скопје Холивуд ама за оскари сме супер.

П.С- Текстов не е за глумците(барем не до следна прилика)
Мојот оскар го доделувам за други нешта.... (watch the bigger picture)