Ubi tu Gaius,ego Gaia
Monday, April 11, 2011
|
By:
Писарко
После успешното преживување на декемвриската
романтика редно беше да се свирка во пролет. После текстот со напад на
Сељаковац и теорија за п****патијата во нашето општество редно беше да напишам
нешто кое нема да биде erga omnes. Наводно нешто во помек
стил и во обид да останам озбилна.
Ова со свиркањето и пролетта излезе цела
симфонија. И мило ми е што е така, од проста причина што ниедна
рационална мисла не ме водела кон тоа и уште помило ми е што по не знам кој пат се докажа дека не
може да се контролираат случувањата во
нашиот живот...Проклет Марфи.
А сите патиме по истото. Да може да владееме со
ситуацијата, со луѓето, да го планираме текот на нештата во некои временски
рокови и настани. Но, понекогаш ако не скоро и секогаш, нешто се случува и се
тоа добива друга насока. И токму таа друга насока која ги дрма нашите добро
научени лекции за "како треба да биде" а никогаш како би сакалe да биде, е она што
прави да се чувствуваме живи. Ние може не
ги памтиме деновите но добро се сеќаваме на одредени моменти. Моменти кои не
купиле и луѓе кои направиле да не ги заборавиме. Нешто што го храни секој од
нас и дава енергија доволна и за цел живот понекогаш. Драгите настани ги чуваме спакувани во кутии и
ги држиме подалеку од главата, од страв дека може да ги изгубиме. А стравот е
најголемата човекова мана. Кога ќе размислам се се базира на него. Глумењето,
маските, лагите, опкружувањето со многу луѓе, лутањето од едно кон друго нешто
и на крајот празнината со која денес скоро сите легнуваат. Кариерата ни славата
не може да се гушнат навечер. Во ова вртоглаво време најтешко е да најдеш некој
кој ќе може да те види позади сите лица.
Да можеш да најдеш човек меѓу луѓе.
-I
see you што
би рекле на Аватар.
И кога ќе ве видат или уште подобро кога ќе се
видите, проклето посакувате да имате копче пауза и да остане така. Ама не
останува. Тие мора да се носат низ секојдневието да се менуваат, надградуваат,
или исчезнат. А кога ќе треба такво нешто да го сместите во нормалното
функционирање сфаќате дека луѓето не разбираат а вие уште помалку сакате да им
кажете. Се обидувате да најдете зборови ама останувате без нив при секој обид
да дадете дефиниција за нешто што не се ограничува. И кога сте нашле нешто што
сте барале, сте виделе нешто што сте сакале да видите тогаш по некое непишано
правило ве фаќа страв ама од сами себе. Страв ви е од причина што ни сами не се
знаете доволно за да може да ве запознае друг. Повеќе се плашите од своите
зборови од зборовите на другите, зошто не знаете дали ќе останете доследни на
нив. И кога веќе нештата се тука оставете ги да бидат. Без конторла и без
планирање. Кога веќе се случуваат сигурно имаат причина.
И што би рекла уште за крај. Би рекла дека
умешност е да го видиш човекот позади маската. Зошто реално никој не е толку
јак колку што изгледа. Денес кога сите се јаки јебо типови, happy single девојки со луди проводи во стилот на песната "Мешај
мала" и што ти знам таму, другарства кои траат до мигот додека не станеш од
масата, време е да се измерат нештата до каде водат. Односно кој што бара и по
која цена. Која е цената која ја става на своето време и што е она што го
исполнува внатре. За надвор ги има многу...
На овој град му фали креативност и му фали
откривање, ама не на газиња тоа се изнагледавме. Страшно е досадно во диско да
ти поминува некој напред назад во стил како да очекува дека ќе го прашаш каде
оди, а во женска верзија е уште полоша
ситуацијата, те гази со штикла и како
капак на се да глуми
ладна или евентуално да те фати промаја од трепкање. Може не е Скопје Холивуд ама за оскари сме супер.
П.С- Текстов не е за глумците(барем не до следна
прилика)
Мојот оскар го доделувам за други нешта.... (watch the bigger picture)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment